Rozdział 14

 Są ludzie, którzy znaczą dużo więcej niż trochę.

Alex właśnie odjechał. Długo nie musiałam czekać, aż zawitała do mnie Caroline. Zaczęłam więc temat nieprzyjazny, jak dla niej.

- To jaką masz dla mnie tą wiadomość? – zdziwiła się trochę.

- No bo… - nie wiedziałam, czy mogę o tym mówić. - Chce… Chce ci zaproponować pewien układ…

- Tak?

-Przeprowadź się do mnie… - powiedziałam przechylają głowę na bok. Myślałam, że zacznie na mnie krzyczeć.

 -Dlaczego mnie o to prosisz?

- No bo… u mnie byłoby ci wiele lepiej… lżej.

 -Naomi… Ja… ja nie wiem…

- Caroline… mamy jeszcze dwa pokoje gościnne. To żaden kłopot. Szybko zaprzyjaźnisz się z moimi rodzicami i ciotką. Alex’a już znasz.

- To miło z twojej strony i bardzo bym chciała, ale nie mogę…

- Ale czemu??

-Wiesz, że zarabiam grosze… Nigdy się wam nie spłacę.

- Caroline! Ja ci nie karzę płacić!

-No nie wiem…

- Odkąd przeprowadziłam się do Londynu nie mam żadnej przyjaciółki. Potem poznałam dopiero Alex’a. Pamiętam, że od dziecka chciałam mieć rodzeństwo. I tak właśnie czułam się przy Jamesie i jego rodzeństwie, ale potem musieliśmy się rozstać…

- I co teraz? Mówisz, że mam się zgodzić?? – lekko się uśmiechnęła.

- TAK!! – wykrzyczałam.

- Ehh… No dobra… - już chciałam się do niej przytulić, ale ona zatrzymała mnie. – Ale zanim się tu wprowadzę, musze porozmawiać z twoimi rodzicami.

- Naprawdę chcesz? Przecież nie musisz.

-Ale chce mieć pewność, że nie będę im przeszkadzać.

Życzenie Caroline zostało spełnione. Nie porozmawiałyśmy tylko z ojcem, bo był w pracy. Niepokój przyjaciółki został już więc opanowany.

- To o której jest ten koncert? – zaciekawiła się.

- O 20.00 jak dobrze pamiętam. – uśmiechnęłam się.

 -A skąd masz bilety?

- Aaa… no tak… nie wspomniałam, że Jay McGuiness to ten mój „zaginiony” przyjaciel, prawda?

- Noo!

- Tak.

- Mam rozumieć, że moja przyjaciółka, jest przyjaciółką Jamesa McGuinessa z The Wanted??!!

- Tak, dokładnie.

- Mogę zacząć wrzeszczeć?!

-Jeżeli to ci sprawi przyjemność. – zaśmiałam się.

-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa…!!!!!!!!!!!!!!!!!

- Mam jeszcze wejściówki za kulisy.

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!

- A może masz kogoś, kogo mogłabyś wziąć na koncert? Bo 1 bilet mam wolny. – powiedziałam trochę smutno.

- Hym… może Sebastian chciałby pójść… Mam do niego zadzwonić?

-Ey! No pewnie.

- A dużo twoich znajomych jedzie?

- Alex niestety nie może, dlatego jest 1 wolny bilet. Zabierzemy jeszcze jego brata – Patricka i jego dziewczynę – Natalie.

- Aha… Czyli nie mam za bardzo się czego bać. – zaśmiała się.

Z punktu widzenia Jay’a

  

Siedziałem na kanapie w salonie i oglądałem film. Tytułu nie znam. Opowiada on, o pewniej dziewczynie, która zrobiłaby wszystko dla swojego „ukochanego”, znaczy się bardziej sympatię. Niestety facet ma dziewczynę. Bohaterka dłużej nie może tego znieść i postanawia popełnić samobójstwo.

No co za przypadek…

W pewnym momencie zamyśliłem się, a konkretnie o dzisiejszym występie.

No, bo będzie mi bardzo ciężko patrzeć, jak Naomi przytula się do tego „niby” jej narzeczonego. Nie myślałem, że jeszcze kiedyś się spotkamy, a już wcale, że będzie zaręczona, z AKTOREM. Chociaż… czemu ja się dziwię… Jest piękną dziewczyną, o której marzy pewnie każdy chłopak, który ją zna. Utalentowana, już od małego. 

W dzieciństwie nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby być z nią w przyszłości – przyjaciółka – nic więcej. Teraz to byłoby wręcz moje marzenie. Ale niestety jest za późno.

Ale dobra, nie będę rozpaczać. Najważniejsze, że nic nie zmieniło się między naszą przyjaźnią.

No i patrzcie… tak się zamyśliłem, że film się skończył, a ja nie wiem czy laska się zabiła czy nie.

Trochę zgłodniałem, więc postanowiłem zrobić sobie jakąś kanapeczkę, przed wyruszeniem na próbę..

- Ja poproszę 3! – do kuchni wparował Nathan.

- O nie, nie… Sam sobie zrób młody. – wyszczerzyłem ząbki.

- Pliss. – złożył ręce, jak do modlitwy.

- Spieprzaj! – wyplułem na niego język.

- Miło mi. – zmrużył brwi.

Do kuchni zawitał również Max.

- Co jest?  - zaciekawił się najstarszy.

- No bo Jayuś mi nie chce kanapek zrobić… - zrobił smutasa.

- Ojj… Biedny Nathanek. – Max poklepał po czuprynie Natha. – Ja ci synek zrobię.

- Dziękuje. – młody zmrużył radośnie oczy i uciekł jak mniemam do swojego pokoju.

- Mi to byś nie zrobił… - udałem obrażonego.

- Gdybyś sam sobie nie zrobił, ja bym ci zrobił.  – zaśmiał się. – A właśnie…  Na komodzie leżały bilety… Gdzie one są?

- Dałem Naomi.

- Świetnie!  Nareszcie pomyślałeś o innych. – poklepał mnie po ramieniu.

- A niby nie myślę?

- Rzadko. Przyjdzie?

- Tak, ze znajomymi.

- No to się bardzo cieszę.

- Ty to się za dużo nie ciesz… - pogroziłem mu palcem.

- Czemu?

- Bo tak temu…

- No dobra, będę musiał ukrywać mój zaciesz. - zaśmiał się. - A właśnie... Już gotowy jesteś, bo zaraz mamy jechać po reszte? 

- Ja tak, aby coś przekąszę. - ugryzłem kawałek kanapki.

- Nathan!! Jesteś gotowy??!! - krzyknął. 

Po kilku sekundach Baby Nath był już na dole.

- Jestem! Ale zaczekajcie... Kanapki... - zrobił mega oczka w stronę talerza.     

__________________________________________

Ja dziękuje wszystkim którzy czytają bloga i dziękuje za nowych obserwatorów. ;** I dedyk dla Was. 

Nie wiem, czy rozdział Wam się spodoba, ale w następnym, albo za dwa, Nathan będzie bardzo wesoły i szczęśliwy na scenie. xD Więcej nie powiem. ;p 

Jeszcze raz Wam dziękuje :**